δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει την ακόρεστη απληστία και ματαιοδοξία του,
όσο τα άτομα και οι αριθμοί κυριαρχούν επί των προσώπων,
όσο τα χάσματα στην κοινωνική διαστρωμάτωση διευρύνονται,
όσο η ακαδημαϊκή διδασκαλία ηδονίζεται στο «πώς» αποφεύγοντας το «γιατί»,
τόσο η αρχιτεκτονική θα περιορίζεται στην οικοδομική της συνιστώσα,
θα συνεχίσει να αφυδατώνεται και να αποτελεί μία όλο και πιστότερη σχεδιαστική καρικατούρα μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Θα καταντήσει ένα εκτρωματικό σύμβολο γοήτρου, επίδειξης κοινωνικού κύρους, και ιδιόρρυθμης κουλτούρας.
Θα γίνεται όλο και περισσότερο περιττή στα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα,
και θα αφορά μάλλον στον εμπλουτισμό των ακαδημαϊκών βιογραφικών με «impact factor»...
Η ιδιότητα του αρχιτέκτονα στον Ελλαδικό χώρο θα παραμένει «άγνωστη γη», στείρα και παρεξηγημένη,
ανήμπορη αλλά και αδιάφορη να συνεισφέρει στην κοινωνική αφασία,
προτού αναλάβουν το ρόλο της άψυχα ανθρωποειδή…
