ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ...

Τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 1943, διαπράχθηκε από τους ναζί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με την ονομασία «επιχείρηση Καλάβρυτα» (Unternehmen Kalavryta). Η θηριωδία αυτή είχε ως αφορμή την εκτέλεση 77 Γερμανών αιχμαλώτων που είχαν συλλάβει οι αντάρτες λίγες ημέρες νωρίτερα. Ως αντίποινα, στρατιώτες της γερμανικής 117ης Μεραρχίας Καταδρομών (η οποία αποτελούνταν από Αυστριακούς και Γερμανούς), εκτέλεσαν μέσα σε λίγες ώρες στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων όλους τους άνδρες από 14 ετών και πάνω, μπροστά στα μάτια των γυναικών και των παιδιών τους. Συνολικά εκτελέστηκαν 1.436 από τους 2.035 άνδρες των Καλαβρύτων, αν και οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των θυμάτων ποικίλουν.

Η «επιχείρηση» της μαζικής δολοφονίας ξεκίνησε από την παράκτια περιοχή της Αχαΐας στη βόρεια Πελοπόννησο, όταν τα στρατεύματα της Βέρμαχτ έκαψαν χωριά και δολοφόνησαν πολίτες στο δρόμο. Οι Γερμανοί, στην πορεία τους προς τα Καλάβρυτα, εκτέλεσαν 143 άνδρες, στα χωριά Ρωγοί, Κερπινή, Άνω και Κάτω Ζαχλωρού, καθώς και στη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Επίσης έκαψαν περίπου 1.000 σπίτια σε πάνω από 50 χωριά, αφού τα λεηλάτησαν αποκομίζοντας περισσότερα από 2.000 πρόβατα και μεγαλύτερα ζώα και περίπου 260.000.000 δραχμές. Όταν έφθασαν στα Καλάβρυτα, κλείδωσαν όλες τις γυναίκες και τα παιδιά κάτω των 14 στο σχολείο και διέταξαν όλους τους άνδρες από 14 και πάνω να παρουσιαστούν έξω από το χωριό. Εκεί, τους εκτέλεσαν με συνεχείς ριπές πολυβόλων, σκοτώνοντας περίπου 500 άτομα. Οι γυναίκες και τα παιδιά κατάφεραν να αποδράσουν από το σχολείο ενώ το χωριό φλεγόταν. Την επόμενη ημέρα τα ναζιστικά στρατεύματα πυρπόλησαν το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας.

Ποιος άραγε έδωσε στους γερμανούς ναζί κατακτητές τη μαθηματική (!) αναλογία «1 γερμανός στρατιώτης = 1 χωριό με άμαχο πληθυσμό» (γυναικόπεδα και ηλικιωμένους); Στους γερμανούς ναζί κατακτητές που δεν τήρησαν σε καμία περίπτωση τους κανόνες πολέμου, το Εθιμικό Δίκαιο, αλλά ούτε και το Διεθνές Δίκαιο καθ’ όλη τη διάρκεια των πολεμικών τους επιχειρήσεων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (και ειδικότερα κατά τη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας). Στους γερμανούς ναζί κατακτητές και στους απογόνους τους, που εξακολουθούν και σήμερα να δικαιολογούν αυτές τους τις θηριωδίες. Έπρεπε δηλαδή οι Έλληνες να αποδέχονται τις νοσηρές καταστροφικές επιθυμίες των βάρβαρων κατακτητών! Παραβλέπουν βέβαια ότι αν τους ενοχλούσε η ιδιότητα του αμυνόμενου, οι αντάρτες ήταν και αυτοί ένα ακόμη οργανικό δημιούργημα της εφαρμογής της ιδεολογίας τους.

Δυστυχώς, η σφαγή στα μαρτυρικά Καλάβρυτα δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός. Ανήκει σε μία σειρά ολοκαυτωμάτων, άλλα γνωστά και άλλα λιγότερο γνωστά, πάντως όλα βαθιά χαραγμένα στο μεδούλι των απογόνων εκείνων που τα βίωσαν: Αιγάλεω Αττικής, Άγιος Πέτρος Κυνουρίας, Άγιοι Ανάργυροι Λακωνίας, Αγρίνιο, Αηδονοχώρι Κόνιτσας, Βλαχέρνα Αρκαδίας, Ακμότοπος Ιωαννίνων, Ανώγεια Ρεθύμνου, Αλικιανός Χανίων, Επαρχία Βιάννου Ηρακλείου, Δομένικο Ελασσόνας, Δοξάτο Δράμας, Δίστομο Βοιωτίας, Γιαννιτσά Πέλλας, Γερακάρι Ρεθύμνου, Ελευθεροχώρι Πέλλας, Ελευθέριο Λαρίσης, Δουργούτι Αττικής, Δράκεια Μαγνησίας, Ιστιαία Ευβοίας, Καλάμι Βοιωτίας, Καλάβρυτα, Κακολύρη Ευβοίας, Καμάρες Ηρακλείου, Καλλιθέα Αττικής, Άνω και Κάτω Κερδύλλια, νομού Σερρών, Κομμένο Άρτας, Κλεισούρα Καστοριάς, Κηπουριό Γρεβενών, Κοσμάτι Γρεβενών, Κρύα Βρύση Ρεθύμνου, Λιγκιάδες Ιωαννίνων, Κοινότητα Μεσοβούνου Κοζάνης, Λαΐστα Ιωαννίνων, Μαλαθύρου Χανίων, Λίμνες Αργολίδας, Μουσιώτιτσα Ιωαννίνων, Μέτσοβο, Μιχαλίτσι Δωδώνης, Παραμυθιά Θεσπρωτίας, Κοινότητα Πύργων Κοζάνης, Ρώγοι Αχαΐας, Τσαρίτσανι Λαρίσης, Σέρβια Κοζάνης, Σπερχειάδα Φθιώτιδος, Ρέθυμνο Κρήτης, Φιλιατές Θεσπρωτίας, Φανάρι Θεσπρωτίας, Τύρναβος Λαρίσης, Χορτιάτης Θεσσαλονίκης, Χωριστή Δράμας, …

Παρά το γεγονός ότι η Γερμανία έχει αναγνωρίσει δημόσια τη ναζιστική αγριότητα στην περίπτωση των Καλαβρύτων, ακόμα δεν έχει καταβληθεί καμιά αποζημίωση.

Η στάση των Γερμανών έναντι των Ελλήνων ήταν, και συνεχίζει να είναι απαξιωτική μέχρι και τις μέρες μας. Έχουν απωθήσει από τη συλλογική τους μνήμη το πόσο αλληλέγγυα τους μεταχειρίστηκαν τα άλλα κράτη που επίσης δεινοπάθησαν εξ αιτίας τους τόσο κατά τον πρώτο όσο και κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (για τους οποίους βέβαια υπεύθυνοι ήταν οι ίδιοι οι Γερμανοί). Χάριν αυτής της «ανθρωπιστικής» μεταχείρισης κατόρθωσαν να ορθοποδήσουν και να αποκαταστήσουν την εθνική τους υπόσταση. Τελικά όμως η Γερμανία αποδείχθηκε «φίδι στον κόρφο» της Ευρώπης. Αποκαταστάθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε αναγεννήθηκε μέσα της η ανάγκη εκτόνωσης των γονιδιακών πρωτόγονών τους ενστίκτων, σχετικών με κανιβαλισμό. Και ο κύκλος έκλεισε για να αρχίσει ένας νέος. Όπως κάθε φορά, στο έργο τους αυτό έχουν ως συναυτουργούς πιστούς συνεργούς και πειθήνια εκτελεστικά όργανα, με αμοιβή την ατιμωρησία από τα σκάνδαλα στα οποία έντεχνα τους είχαν προηγουμένως εμπλέξει. Και έτσι βρέθηκαν και πάλι στο εδώλιο του κατηγορουμένου οι «ασθενέστεροι» των πολιτών αυτού του τόπου, που από τη σύσταση της νεότερης εκδοχής του προσδιορίστηκε ως μη ελληνικό! Ακόμα και η επίσημη παραδοχή λαθών εκ μέρους του ΔΝΤ αποσιωπάται προκλητικά από την επίσημη Κυβέρνηση. Καμία αξιοποίηση σχετικών δηλώσεων, ούτε καν μία τυπική αναζήτηση ευθύνης ή, έστω, ένα σχόλιο με κάποιο ελπιδοφόρο υπονοούμενο… Τελικά το όλο πλαίσιο είναι στημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να πιστέψει και ο τελευταίος Έλληνας ότι δεν έχει δικαίωμα αντίστασης, αυτοδιάθεσης, ή ακόμα δικαίωμα διεκδίκησης των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων του, αυτών που αφορούν τη ζωή του και την επιβίωσή του.

Όλα αυτά, ενώ θα έπρεπε να είναι γνωστά στο μέσο Έλληνα, δυστυχώς δεν είναι. Συνυπεύθυνο σ’ αυτό είναι και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που επενδύει στην αποστήθιση και στην αποκοίμιση. Ένα σύστημα οιονεί μορφωμένο από αλλοδαπούς για εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων στο διηνεκές.

---

«Μητέρα» = «Γονεϊκό Μέρος Β’»

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υποδεικνύει την υποβολή αποφάσεως 12267 (*), δια της οποίας μεταξύ άλλων συνιστάται να καταπολεμηθεί ως σεξιστική στερεοτυπία (!) η χρήση του όρου «μητέρα».

Συνιστάται λοιπόν η παράκαμψη της χρήσεως της εννοίας αυτής, ως ανασταλτικής της «ισότητας των φύλων». Έτσι αξιολογείται ο ρόλος της μητέρας ως παθητική λειτουργία.

Ιδιαιτέρως «προοδευμένη» επ’ αυτό προκύπτει η Ελβετία (**). Συμφώνως προς νέα οδηγία περί της υπηρεσιακώς ενδεικνυόμενης γλώσσης, εμπίπτει η χρήση των εννοιών «πατέρας» και «μητέρα» στην κατηγορία των καλουμένων «εννοιών διακρίσεων»· Συνεπώς τα παιδιά δεν θα μπορούν επισήμως να έχουν πατέρα και μητέρα αλλά «γονεϊκά μέρη» ή «α’ και β’ γονικεϊκά» γονείς. «Η οδηγία είναι υποχρεωτική προκειμένου περί υπηρεσιακών δημοσιευμάτων και εγγράφων», εξήγησε η Isabel Kamber, υποδιευθύντρια του Γερμανικού τομέα της Κεντρικής Γλωσσικής Υπηρεσίας της ομοσπονδιακής καγκελαρίας της Ελβετίας.

Σχόλιο: Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ψήφισε δηλαδή υπέρ μιας έκθεσης που στόχο έχει να υποχρεώσει όλα τα κράτη μέλη να αναγνωρίσουν ως έγκυρα τα «πιστοποιητικά οικογενειακής κατάστασης» που προέρχονται από κράτη μέλη της Ε.Ε. που επιτρέπει GAY γάμους, (ή και πολυγαμικούς, π.χ. Ολλανδία) αφού οι γονείς δεν θα είναι πια «πατέρας» και «μητέρα».

Τοιουτοτρόπως ευθυγραμμίζονται οι πολιτικοί ιθύνοντες της Βέρνης προς την γραμμή της κατ’ εφαρμογή της ισότητας των φύλων υποβολής αποφάσεως 12267 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η συγκεκριμένη υποβολή θα είναι και ευνοϊκή προς την διεκδίκηση γονεϊκότητος υπό ομοφυλοφίλων ζευγών· οπότε κάποιο παιδί με «κοινωνικούς γονείς» δύο λεσβίες γυναίκες, δεν θα είχε πλέον (όπως τώρα) μία μητέρα και μία θετή μητέρα αλλά δύο «γονεϊκά μέρη»: γονεϊκό μέρος 1 και γονεϊκό μέρος 2. Θα είναι όμως αναγκαίως και συνεπές προς την ως άνω γραμμή να αλλάξει και ο παππούς εις προγονέα 1, η γιαγιά εις προγονέα 2 - ή, ακόμη καλλίτερα, εις προγονεϊκόν μέρος 1.1, προγονεϊκόν μέρος 1.2 καθώς και προγονεϊκόν μέρος 2.1 και προγονεϊκόν μέρος 2.2 …

(Ιανουαρίου 6, 2011)

http://www.pentapostagma.gr/2011/01/12267.html#ixzz1NTqbX21D

(*) Parliamentary Assembly

Doc. 12267 / 26 May 2010: Combating sexist stereotypes in the media

Report (Reference to committee: Doc. 11714, Reference 3492 of 3 October 2008)

Committee on Equal Opportunities for Women and Men

Rapporteur: Ms Doris STUMP, Switzerland, Socialist Group

---

Summary

When they are not under-represented or invisible, women are often represented in the media in roles traditionally assigned by society, portrayed as passive and lesser beings, mothers or sexual objects. These sexist stereotypes in the media perpetuate a simplistic, immutable and caricatured image of women and men, legitimizing everyday sexism and discriminatory practices and establishing a barrier to gender equality.

Emphasizing the positive role that the media can play in promoting gender equality, the Parliamentary Assembly should invite member states to promote training, education and awareness-raising action and to strengthen women’s visibility in the media. It should invite national parliaments to reinforce their legislation on combating sexist stereotypes and penalize sexist offences. Media should favor a more balanced and non-stereotyped representation of women and men in the media and promote the gender equality dimension in their regulatory and self-regulatory authorities and training programmes.

Furthermore, the Assembly should invite the Committee of Ministers to draft a European code of good practice for member states and a handbook for the media on strategies to combat gender stereotypes in the media and incorporate, in the future Council of Europe convention on preventing and combating violence against women and domestic violence, the fight against gender stereotypes as a means to prevent gender-based violence. Finally, the Assembly could invite the Committee of Ministers to draft a new protocol to the European Convention on Human Rights, establishing gender equality as a fundamental human right.

http://assembly.coe.int/ASP/Doc/XrefViewHTML.asp?FileId=12456&Language=en

(**) Radical feminist draft report portrays motherhood as a barrier to “gender” equality

(June 3, 2010)

The Parliamentary Assembly of the Council of Europe (PACE) and its Swiss members are becoming the launching platform for the most extreme anti-family proposals.

In a previous post, we informed about the Gross Report – Andreas Gross is a socialist Swiss MP – pretending that «it is a biological truth that there is a broad range of sexual identities». The report led to a PACE resolution and recommendation calling on CoE’s 47 member states to guarantee «legal recognition of same-sex partnerships».

Another Swiss socialist MP, Miss Doris Stump, is now responsible for another controversial PACE report on behalf of its Committee on Equal Opportunities for Women and Men. It deals with Combating sexist stereotypes in the media.

The bottom line of the report is clearly conveyed in this symptomatic paragraph:

«The persistence of sexist stereotypes in the media –confining women and men to the roles traditionally assigned by society, often portraying women as passive and lesser beings, mothers or sexual objects– is a barrier to gender equality».

All mothers should protest against the parallel established between motherhood and the lessening of women by sexual exploitation!

It is also ridiculous to contend that mothers are «passive».

The explanation of such extremist views on motherhood may perhaps be found in the fact that Miss Stump, author of the draft report, is listed in Wikipedia among the first LGBT holders of political offices.

http://federation-pro-europa-christiana.org/wordpress/radical-feminist-draft-report-portrays-motherhood-as-a-barrier-to-%E2%80%9Cgender%E2%80%9D-equality/

---

Λόγος περί του δανείου υπέρ των πτωχών

Απόσπασμα από την κινηματογραφική ταινία «Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει» (1971)

---

Φράσεις κενές περιεχομένου

Καθώς περίμενε τον φίλο του να τελειώσει την τηλεφωνική του κλήση (είχε βγει από το δωμάτιο, όπως συνηθίζεται) πρόσεξε εκεί κάτω από το τραπέζι, ένα βιβλίο που από μακριά φαινόταν ότι ήταν πανεπιστημιακό σύγγραμμα. Ο φίλος του, αιώνιος φοιτητής της Νομικής, το είχε παραπεταμένο και μάλλον χρησίμευε ως το τέλειο αλφάδι για το «πολυλειτουργικό» τραπέζι, το οποίο, εκτός από πασιέντζα, κάποιες φορές προσφέρεται και για διάβασμα.
Στο ενοικιαζόμενο αυτό φοιτητικό δωμάτιο ο φίλος του ξέμεινε πια μόνος. Ο πρώην συγκάτοικός του ολοκλήρωσε τις σπουδές του και τώρα υπηρετεί την πατρίδα (αυτή που σε λίγο θα τον καταπιεί, όπως ο πατέρας Κρόνος…). Άλλοι φίλοι του παράτησαν τις σπουδές ως ασύμφορες και χωρίς νόημα, και κάποιοι τέλος ξενιτεύτηκαν σε άλλες χώρες της ΕΕ για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους κοντά στους δανειστές μας (δηλαδή, προτίμησαν μ’ αυτόν τον παράδοξο τρόπο να πληρώνονται έμμεσα από το Ελληνικό Δημόσιο μέσω των επιβαλλόμενων από τους εταίρους μας τοκοχρεολυσίων και την καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων)…
Ήταν μια ευκαιρία λοιπόν να ρίξει μια ματιά σ’ αυτό το σύγγραμμα, με τις τόσο βαρύγδουπες και αξιοσέβαστες έννοιες, που μόνο ειδικοί επιστήμονες καταλαβαίνουν, και που ποτέ δεν θα βρεις στον χώρο αναμονής ενός κουρείου ή ενός κομμωτηρίου. Να τι πρόλαβε να σημειώσει απ’ αυτό το βιβλίο, μεγέθους τούβλου:
Συμβάσεις, Συμβάσεις, Συμβάσεις…

Συμβάσεις γενικού χαρακτήρα, Συμβάσεις για την προστασία ευάλωτων ομάδων, Συμβάσεις που αφορούν διεθνή εγκλήματα, Συμβάσεις σχετικά με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά την απονομή της δικαιοσύνης, Συμβάσεις για την ελευθερία, Συμβάσεις για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου από τους κινδύνους των τεχνολογικών και επιστημονικών εξελίξεων, Συμβάσεις που εγγυώνται κοινωνικά δικαιώματα, …

Πολλές Συμβάσεις … Συμβάσεις περί πολλά «ενός δε εστί χρεία».
Και πιο κάτω…,
…, συνεχίζοντας την προσπάθειά του για τη διάδοση και προώθηση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου … … Επιτροπή Ελέγχου του Διεθνούς Συμφώνου ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, … Επιτροπή του Χάρτη Κοινωνικών Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης … της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Στρασβούργου) …

Πολλές Επιτροπές. Άρα θα πρόκειται για κάτι πολύ σπουδαίο. Ας μην ξεχνάμε ότι η καμήλα είναι ένα άλογο που σχεδιάστηκε από Επιτροπή!

… θα μπορούσε κανείς να σχηματίσει την εντύπωση ότι ο σεβασμός των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου προχωρεί πολύ ικανοποιητικά και ενθαρρυντικά στον κόσμο.
… και χαρακτήρα συστηματικής αντίδρασης ή κωλυσιεργίας που εφαρμόζονται ιδίως από τους ισχυρούς της Γης …
… οι ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες να αντικαθίστανται με εκπροσώπους κρατών  …,
… αντί της εφαρμογής των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, πολεμικών επιχειρήσεων, με την πρόφαση μάλιστα της προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, …,
… το παγκόσμιο μήνυμα της λαϊκής απαίτησης προάσπισης των ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων των λαϊκών μαζών γιγαντώνεται.
…, η αναγνώριση της εγγενούς αξιοπρέπειας και των ίσων και αναφαίρετων δικαιωμάτων όλων των μελών της ανθρώπινης κοινωνίας …
… σκοπός του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι η πραγματοποίηση στενωτέρας ενότητας μεταξύ των Μελών αυτής, …
… επί κοινής αντιλήψεως και κοινού σεβασμού των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ...

…, το ιδεώδες του ελεύθερου ανθρώπου, …
Όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
..., υποχρεώνονται να προωθούν την πραγματοποίηση του δικαιώματος των λαών για αυτοδιάθεση και να σέβονται το δικαίωμα αυτό ...
…, όλοι οι λαοί μπορούν να διαθέτουν ελεύθερα τον πλούτο και τους φυσικούς πόρους τους, …
… Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ένα λαός να στερηθεί από τα δικά του μέσα επιβιώσεως. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας.
Κανείς δεν πρέπει να υπόκειται σε διακριτική μεταχείριση και να παρενοχλείται για τις απόψεις του.
Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης.
... της έμφυτης αξιοπρέπειας και των ίσων και αναφαίρετων δικαιωμάτων όλων των μελών της ανθρώπινης κοινωνίας, αποτελεί τη βάση της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο. Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα εις την ελευθερία και την ασφάλεια.

Κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του.

Κάθε πρόσωπο, θύμα παράνομης σύλληψης ή κράτησης έχει δικαίωμα αποζημίωσης. Κάθε πρόσωπο που στερείται της ελευθερίας του αντιμετωπίζεται με ανθρωπισμό και σεβασμό της εγγενούς ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το σωφρονιστικό σύστημα προβλέπει μεταχείριση των κρατουμένων, ουσιαστικός σκοπός της οποίας είναι η βελτίωση και η κοινωνική επανένταξη τους. Κανείς δεν φυλακίζεται αποκλειστικά λόγω της αδυναμίας του να εκπληρώσει συμβατική υποχρέωση. Όλοι είναι ίσοι ενώπιον των δικαστηρίων.

Όταν η αφαίρεση της ζωής αποτελεί το έγκλημα της γενοκτονίας, … και τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας. Κανείς δεν υπόκειται σε δουλεία. Κανείς δεν κρατείται σε υποτέλεια.
Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια του προσώπου του.

Όλοι οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα σε δίκαιες συνθήκες εργασίας … σε δίκαιη αμοιβή, που να εξασφαλίζει σ’ αυτούς και τις οικογένειές τους ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο.
Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα κάθε προσώπου να απολαμβάνει δίκαιους και ευνοϊκούς όρους εργασίας ...
Κάθε πρόσωπο θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να κερδίζει τη ζωή του με εργασία που αναλαμβάνει ελεύθερα.

Η μεγαλύτερη κατά το δυνατό προστασία και βοήθεια πρέπει να παρασχεθεί στην οικογένεια, η οποία αποτελεί το φυσικό και βασικό στοιχείο της κοινωνίας, ...
… ως βασικό κύτταρο της κοινωνίας, έχει δικαίωμα για κατάλληλη κοινωνική, νομική και οικονομική προστασία για να εξασφαλίσει την πλήρη ανάπτυξή της.
Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα κάθε προσώπου για ένα επίπεδο διαβιώσεως ανεκτό για τον ίδιο και την οικογένειά του, ...
… αναγνωρίζουν το βασικό δικαίωμα κάθε προσώπου για την προστασία του από την πείνα ... για τη διασφάλιση της δίκαιης κατανομής των παγκόσμιων αποθεμάτων τροφίμων ανάλογα με τις ανάγκες που υπάρχουν κάθε φορά, ...
Κανείς δεν υπόκειται σε αυθαίρετες ή παράνομες παρενοχλήσεις της ιδιωτικής του ζωής, της οικογένειας, της κατοικίας ή της αλληλογραφίας του, ούτε σε παράνομες προσβολές της τιμής και της υπόληψής του. Η οικογένεια, είναι φυσικό και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας, …

Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα μορφώσεως κάθε ανθρώπου. Ουδείς δύναται να στερηθεί του δικαιώματος όπως εκπαιδευθεί.

Κάθε πρόσωπο που δεν έχει επαρκείς πόρους έχει δικαίωμα για κοινωνική και ιατρική αντίληψη.
Να μεριμνούν ώστε κάθε πρόσωπο, που δεν διαθέτει επαρκείς πόρους και δεν είναι σε θέση να τους εξασφαλίσει με δικά του μέσα ή από άλλη πηγή, ή, ιδίως δε από παροχές που καταβάλλονται από σύστημα κοινωνικής ασφάλειας να μπορεί να λαμβάνει κατάλληλη βοήθεια και σε περίπτωση ασθένειας τις φροντίδες που απαιτεί η κατάσταση της υγείας του.
Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα κάθε προσώπου να απολαμβάνει την καλύτερη δυνατή σωματική και ψυχική υγεία. …

Πολύ σωστά λοιπόν η Νομική από πολλούς χαρακτηρίζεται ως η βασίλισσα των επιστημών! Είναι δηλαδή τόσο χρήσιμη όσο μία βασίλισσα.
Δεν διάβασε άλλο. Ήταν αρκετά όσα κατάλαβε. Ο φίλος του είχε τελειώσει το τηλεφώνημά του και επέστρεφε στο δωμάτιο. Μία σκέψη πρόλαβε να κάνει: οι επιτροπές αυτές, έχοντας να ασχοληθούν με τον προγραμματισμό υποσχέσεων, που ανήκουν στη σφαίρα των ευσεβών πόθων, δεν έδωσαν σημασία σε ένα συμβολικά κρίσιμο γεγονός: Πριν λίγες μέρες πτώχευσαν δύο ταξιδιωτικά γραφεία στη Ρωσία. Οι πελάτες τους στα ελληνικά νησιά έμειναν εκτεθειμένοι. Οι ξενοδόχοι όμως δεν τους υποχρέωσαν να αφήσουν τα δωμάτιά τους και η σχέση ξενοδόχου-πελάτη μετατράπηκε σε φιλοξενία (Ξένιος Δίας κλπ.). Την ίδια περίοδο ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, επέβαλε εμπάργκο στην εισαγωγή ελληνικών γεωργικών προϊόντων, λόγω των γεγονότων στην Ουκρανία. Η οικονομική καταστροφή για τους αγρότες από αυτό το εμπάργκο (σύμφωνα με τα δεδομένα των αρμοδίων οργανισμών) ανέρχεται στα 200 εκατομμύρια €. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διαθέσει, για όλες τις χώρες μέλη της, περί τα 400 εκατομμύρια €. Με άλλα λόγια, ο Πούτιν κατάφερε να αναδείξει το βαθμό δημοκρατικότητας και ίσης μεταχείρισης μέσα στην αναξιόπιστη Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά κατώτερη των περιστάσεων.
Μέχρι πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτούσε τους Έλληνες αγρότες για να αποθέτουν την παραγωγή τους στις χωματερές. Και η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός «παρασιτικού» κράτους συνεχιζόταν με επιδοτήσεις που έκλεισαν εργοστάσια (π.χ. εργοστάσια ζάχαρης), αλιευτικοί στόλοι καταστράφηκαν πάλι με επιδότηση και η ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία έχασαν κάθε ποιοτικό χαρακτηριστικό από την επιδότηση των στρεμμάτων. Όλα αυτά, όπως αποδεικνύεται, απουσία ηγετών με επαρκές εύρος επιρροής … Αλλά και σήμερα κανείς δεν νοιάζεται για τον πάσης φύσεως «πλούτο» της Ελλάδας. Κανείς δεν αποζημιώνει τους γεωργοπαραγωγούς μετά το ρωσικό εμπάργκο, για την καταστροφή δηλαδή που η ίδια Ευρωπαϊκή πολιτική τους δημιούργησε. Και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος είναι ένας: η απαξίωση και εν συνεχεία η διάλυση της ανάπτυξης στην Ελλάδα. Βρισκόμαστε πλέον στο δεύτερο στάδιο αυτής της διαδικασίας…

---

«Συναντιλήπτορας μόνο ζητώ»

Δεν ήθελε να συμμετέχει σε μία κοινωνία που τον μεγάλωσε με ψέματα. Δεν ήθελε να λέγεται Έλληνας γιατί ένοιωθε μόνος, οι περισσότεροι από τους συμπατριώτες του μεταλλάχτηκαν σε γραικούς. Ήταν ένα μικρό παιδί που συνειδητοποιούσε ότι η μητέρα του ήταν πόρνη, και ο πατέρας του ο προστάτης της…

Στο σχολείο διδάχτηκε παραποιημένη την ιστορία και μία γλώσσα που ποτέ δεν χρησιμοποίησε έξω από τις σχολικές αίθουσες: την καθαρεύουσα.

Μεγάλωσε μέσα σε ένα σύστημα αξιών διεφθαρμένο, πολύ καλά κρυμμένο πίσω από το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Ένα σύστημα που απαξίωσε εξαρχής ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτό.

Του έμαθαν ότι έπρεπε να είναι υπερήφανος για τους προγόνους του, να είμαι έντιμος άνθρωπος (η τελευταία φάση της εκδηλωμένης υποκρισίας)...

Του έμαθαν ότι δημοκρατία σημαίνει (μεταξύ άλλων) ελευθερία σκέψης και σεβασμός της άποψης του άλλου, όμως αυτό που διαπίστωσε μεγαλώνοντας είναι ότι εξοντώνεται κάθε τι το διαφορετικό…

Του έμαθαν να λέει μία φράση που δεν την έλεγαν σε καμία άλλη «προοδευμένη» χώρα: «Έλληνες είμαστε, τι περιμένεις!»...

Ένας του δάσκαλος, του έλεγε ότι του μαθαίνει το «πώς» και όχι το «γιατί» (ύπουλα δηλαδή εξασφάλιζε μόνο τη θέση του αν και δημόσιος υπάλληλος σε δύο χώρες).

Ένας έτερος καππαδόκης ήταν πολύ ήπιος, τόσο που δεν πέρναγε πουθενά ο λόγος του ώστε να μπορεί να εγγυηθεί για την ποιότητα του μαθητού του. Ίσως αυτή του η ιδιότητα να ήταν και τα διαπιστευτήρια για την εξασφάλιση του αξιώματός του…

Και ένας τρίτος, … ήταν όλα μέλι γάλα, αρκεί να μην τον απασχολούσε κανείς!...

Εξαίρεση η δασκάλα του στο δημοτικό, που επάξια στέκεται δίπλα στη μορφή της μητέρας του…

Τελικά έμαθε να διαβάζει εύκολα το νου, τη σκέψη όλων αυτών. Δεν βρίσκεται δα κάπου κρυφά. Είναι λίγο πιο πίσω από το βλέμμα τους...

---

«Σε μία εποχή…» (3)

Το σήμα ΜΟΡΣ μιας αοιδού

Η τέχνη αποτελεί εργαλείο με διπλή ιδιότητα:

• διευκολύνει τον τρόπο πρόσληψης και κατανόησης των όσων διαδραματίζονται στην κοινωνική σκηνή ενός τόπου στην εποχή που αναφέρεται, και
• προσφέρεται για έμμεση παρέμβαση στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Κατά συνέπεια η τέχνη μπορεί να δρομολογήσει γενικότερες εξελίξεις.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το παρακάτω τραγούδι προσφέρεται ιδανικά στην αντιληπτική διεργασία μιας πραγματικότητας με βλαχο-μπαρόκ αισθητική, σαν αυτή ακριβώς που βιώνουμε στις μέρες μας...

---

«Σε μία εποχή…» (2)

• Σε μία εποχή όπου το μικρομεσαίο κοινωνικό στρώμα κυριολεκτικά αφανίζεται, βιώνοντας βάναυσα μία ιδιόμορφη έκφραση ολοκληρωτισμού: αυτή του μεταμφιεσμένου με το μανδύα του νεο-φιλελευθερισμού…
• Σε μία εποχή όπου οι προνοιακές δομές (αυτό πλέον ηχεί σαν το «πιο σύντομο ανέκδοτο») κατέρρευσαν υπό το βάρος της δημοσιονομικής κρίσης...
• Σε μία εποχή όπου οι ρατσιστικές αντιλήψεις και εκδηλώσεις έχουν φθάσει σε επίπεδα προετοιμασίας αιματηρών κοινωνικών συγκρούσεων…
• Σε μία εποχή που η εκφορά και μόνο των «ξύλινων» νεοταξικών όρων (όπως «ευρωπαϊκό όραμα», «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», «ευρωπαϊκή συνοχή» ή «κοινωνικό κράτος») παραπέμπει σε σύγχρονες μορφές κρεματορίων (κάτι ανάλογο με το ARBEIT MACHT FREI)…
• Σε μία εποχή πλήρους ανυπαρξίας κράτους δικαίου, όπου η κοινωνική ευαισθησία έχει υποστεί συναισθηματική πάρεση και τα όριά της συγχέονται με εκείνα μιας «ανθρωπιστικής» σήψης...
• Σε μία εποχή πλήρους ανάπτυξης ενός υποκριτικού τύπου ενδιαφέροντος (όπως αυτό που αναπτύσσεται μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, πρεσβείρων διαφόρων διεθνών ανθρωπιστικών οργανισμών –συνήθως μελών πλουσίων οικογενειών που ελέγχουν την τύχη του πλανήτη–, και άλλων παρόμοιων αντιπροσώπων, στην υποσυνείδητη προσπάθειά τους να εξιλεωθούν για τα δεινά που προκαλούν οι άλλες τους δραστηριότητες) εκ μέρους των τεχνολογικά προηγμένων κρατών–υπερδυνάμεων έναντι ελεγχόμενα αναπτυσσόμενων επιλεγμένων χωρών, όπου αντί να δοθεί έμφαση στη βελτίωση των απαράδεκτων συνθηκών διαβίωσης των ντόπιων κατοίκων, κατασκευάζονται φτηνοί φορητοί υπολογιστές που αντέχουν στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης αυτών των λαών (βλέπε: φορητός υπολογιστής των 100 δολαρίων –OLPC– που διακρίνεται για την ιδιαίτερη αντοχή του σε σκληρές συνθήκες χρήσης)...
• Σε μία εποχή που η φορολογική δικαιοσύνη έχει μεταλλαχτεί σε καταθλιπτική φορολογική βαρβαρότητα, βασισμένη στη δοκιμασμένη συνταγή της Τουρκοκρατίας (όπου η δουλοπρεπής, ραγιάδικης νοοτροπίας κυβέρνηση, με διάφορα προσχήματα επιβάλλει στον ελληνικό λαό, φόρους επί φόρων και περικοπές επί περικοπών στις αποδοχές για να τον εξουθενώσει, να τον τρομοκρατήσει, να τον απελπίσει, να τον μεταβάλλει σε προσκυνημένο ραγιά, έτοιμο να υποκύψει στο οποιοδήποτε κέλευσμά της και να αρνηθεί τα ιερά και τα όσια, δηλαδή την προσωπική του ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την πίστη και την εθνική του ταυτότητα και κυριαρχία)... 
• Σε μία εποχή όπου για το μικρομεσαίο πολίτη έχει χαθεί πλήρως η πίστη και η εμπιστοσύνη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα συνολικά, ενώ ο όρος «αφερεγγυότητα» πηγάζει κατ’ ευθείαν από αυτά τα ίδια τα σπλάχνα της «μητέρας πατρίδας»...
• Σε μία εποχή που η «μητέρα πατρίδα», φαντάζει σαν μια σύγχρονη μορφή Μήδειας, που κατασπαράζει τα ίδια τα παιδιά της...
• Σε μία εποχή όπου οι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια που τη συνοδεύουν συντάχθηκαν δήθεν ως ένα οικονομικό σχέδιο διάσωσης της οικονομίας μιας χώρας ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα εσκεμμένο, τέλεια στημένο και δοκιμασμένο πολεμικό σχέδιο (με την επικουρία πολλών προθύμων μεταλλαγμένων συνειδησιακά Ελλήνων ήδη από τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους)...
• Σε μία εποχή που η επιστροφή και μόνο «ψιχίων» (βλέπε: έκπτωση μερικών λεπτών στη Χρονική Κάρτα Απεριορίστων Διαδρομών όταν έχουν προηγηθεί ημέρες απεργίας / δωρεάν διανομή τροφίμων και λαχανικών / παροχή κοινωνικού μερίσματος (προεκλογική απάτη / καρότο, με μαστίγιο το επικαιροποιημένο μεσοπρόθεσμο μνημονιακό πρόγραμμα) είναι αρκετά ώστε το σύνδρομο Στοκχόλμης να πάρει μορφή πανδημίας: οι άνθρωποι να θεοποιούν τους τυράννους και τους δημίους τους και να τους «φιλάνε το χέρι»...
• Σε μία εποχή που η υλική ευμάρεια εκλαμβάνεται ως «απτοποίηση» πνευματικής προόδου...
• Σε μία εποχή όπου καταπατείται βάναυσα κάθε ίχνος σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι ανθρωπιστικές αξίες έχουν μία προς μία ανατραπεί και απαξιωθεί...
• Σε μία εποχή όπου τα κεκτημένα δικαιώματα (εργασιακά και όχι μόνο) δεκαετιών έχουν βάναυσα αποδομηθεί, τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν πλήρως και με φρικιαστικό τρόπο καταπατηθεί με αποκορύφωμα τη μεταχείριση των ευρωπαϊκών λαών του νότου ως πειραματόζωα (με το χλευαστικό ακρωνύμιο PIGS) ...
• Σε μία εποχή όπου η δομική κρίση στο σύστημα εξουσίας έχει σαδιστικά μετατρέψει την εργασιακή σχέση σε «απασχόληση» επιβάλλοντας ταυτόχρονα επαναλαμβανόμενες οριζόντιες περικοπές που πλήττουν θανάσιμα τα μικρομεσαία κυρίως κοινωνικά στρώματα (μονάδα μέτρησης του φαινομένου οι καθημερινές -αποσιωπούμενες από τα ΜΜΕ- αυτοκτονίες, που οι κυβερνήτες αυτού του τόπου -και ταυτόχρονα ηθικοί αυτουργοί αυτών των πράξεων- αποδίδουν στον αδύνατο χαρακτήρα των αυτοχειριαζομένων)...
• Σε μια εποχή όπου τα ονόματα των ανθρώπων μετατράπηκαν σε νούμερα, και η κοινωνία από «σύνολο προσώπων» μετατράπηκε σε «άθροισμα ατόμων»...
• Σε μία εποχή όπου η ενότητα που επαγγέλλεται η παγκοσμιοποίηση αναφέρεται στην ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων της ιδιοπροσωπίας και την ενίσχυση της ετερότητας του ατόμου...
• Σε μια εποχή όπου η αναρχικά δημιουργούμενη «Μεγά-Πολη» (mega polis) εξαφανίζει βίαια τη «Μεγαλούπολη» (στην οποία ακόμα και ο μεγάλος πληθυσμός της χαρακτηρίζεται εντούτοις από συνεκτικότητα μεταξύ των μελών της)...
• Σε μία εποχή που ο καθένας μπορεί ανενόχλητα να εξυβρίζει τα θρησκευτικά πιστεύω των συνανθρώπων του (ενώ αντίστοιχα προγραφή κυνηγάει μέχρι τέλους όποιον Μουσουλμάνο ή αλλοδαπό υπαινιχτεί και μόνο ανίερα στο όνομα του Προφήτη – βλέπε σκίτσα Μωάμεθ)...
• Σε μία εποχή που η υποκρισία φθάνει σε τέτοια όρια που και ο ίδιος ο Χριστός να ξαναερχόταν στη γη, θα τον αφήναμε όταν θα κρίναμε ότι είναι ώρα να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία, τον Εσπερινό ή κήρυγμα σε μία ενορία!...
• Σε μία εποχή που τελικά οι σύγχρονοι νεόπλουτοι Συβαρίτες, θερίζουν τους καρπούς των «προσπαθειών» τους...

Σε μία τέτοια εποχή, επανέρχεται για ακόμη μία φορά στη σκέψη και του τελευταίου αδαή πολίτη, ότι το Ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε για να ικανοποιήσει ακριβώς τις υλικές ανάγκες και τα ψυχολογικά συμπλέγματα των βορείων ευρωπαϊκών λαών έναντι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Έπρεπε δηλαδή η χώρα αυτή να υφίσταται ως κρατική οντότητα μόνο με τη μορφή «αποικίας χρέους» των δανειστών της. Να είναι απλά ένα μικρό κρατίδιο-επινόηση, ώστε να ελέγχεται ακριβώς ως τέτοιο: ως μικρό έθνος-κράτος, «τόσο μικρό που να μην μπορεί να διαχειριστεί τον τεράστιο πλούτο του» (Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.) Σ’ αυτό το έργο στρατεύθηκαν «εθελοντικά» (για τη διάσωση όλων μας) πολλοί πρόθυμοι εργολάβοι (undertakers!), δήμιοι, δυστυχώς αυτόχθονες.

Μία πιθανή ερμηνεία του γιατί φθάσαμε σε έναν τέτοιο εξευτελισμό έρχεται κατά νου στον καταδικασμένο, βαδίζοντας προς την αγχόνη: «…διότι κατελίπομεν την οδόν της δικαιοσύνης σου και επορεύθημεν εν τοις θελήμασι των καρδιών ημών».

---

«Σε μία εποχή…» (1)

• Σε μια εποχή που φράσεις όπως «η κυβέρνηση διστάζει να πάρει το τάδε ή το δείνα μέτρο γιατί σκέφτεται τις κοινωνικές συνέπειες» μοιάζει να μην έχει πλέον νόημα…
• Σε μία εποχή όπου η καθημερινή πολιτική συνταγή περιέχει ως βασικά συστατικά απάτες, πλαστογραφίες, και συκοφαντίες, τα οποία εύκολα χωνεύουν κατ’ εξοχήν «πλαδαροί» ψηφοφόροι ...
• Σε μία εποχή «αλλοτριομορφοδίαιτη», όπου δρέπουμε τους καρπούς των ταπεινωτικών ισχυρισμών μας (όπως «Μα τι περιμένεις, Έλληνες είμαστε!» –Δεν είναι βέβαιο εάν κάποιος άλλος λαός έχει καλύτερο επιχείρημα για αυτοεξευτελισμό–) ...
• Σε μία εποχή που η φράση: «C’est bon pour l’Orient» μοιάζει να αποκτάει κάποιο ιδιαίτερο νόημα ακόμα και για εσωτερική κατανάλωση...
• Σε μία εποχή όπου οι ιδιότητες «Έλληνας» και «Ελληνόφωνας» φαίνεται να ταυτίζονται…
• Σε μία εποχή όπου δόλια ανδρείκελα, χρησιμοποίησαν επιτήδεια προεκλογικά ψέματα για να αναρριχηθούν στα διάφορα πολιτικά αξιώματα, και στη συνέχεια εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους στο εκλογικό σώμα που τους εμπιστεύθηκε την ψήφο του, ξεμπροστιάζοντας διεθνώς όλη τη χώρα, παρομοιάζοντάς την με τον Τιτανικό και τους ιθαγενείς κατοίκους της ως τεμπέληδες και διεφθαρμένους επιβάτες, καθιστώντας τους εν τέλει συνένοχους για το κατάντημα της κοινωνίας ...
• Σε μία εποχή όπου οι ξενόδουλες κυβερνήσεις υπηρετούν τον κατακτητή (ξένο παράγοντα), με κατ’ εξοχήν προπαγανδιστή (σύγχρονη μορφή δεσμοφύλακα) τα ΜΜΕ και ειδικότερα η τηλεόραση...
• Σε μία εποχή όπου η εκάστοτε κυβέρνηση παρέσυρε προγραμματικά αγαθούς και αφελείς πολίτες στην αυτοπαγίδευση μέσω των δανείων για διακοπές ή για περιττή κατανάλωση ειδικά σε γιορτινές μέρες (με παραπλανητικές προτροπές του τύπου «αγοράστε αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού», «επενδύστε σε φωτοβολταϊκά» κ.ο.κ.) και στη συνέχεια επέβαλε παράλογα χαράτσια, οδηγώντας τους πιο ευαίσθητους από τους πολίτες αυτούς ακόμα και στην αυτοκτονία...
• Σε μία εποχή όπου συγκεκριμένα κόμματα του Κοινοβουλίου δεν αναγνωρίζουν ως οργανικά τους παράγωγα κάποια άλλα, νομίμως εκλεγέντα (ώστε να εφαρμοστούν δικαιότερες και αποτελεσματικότερες μέθοδοι «θεραπείας» του νοσηρού φαινομένου), γιατί σ’ αυτά αναγνωρίζουν το απεχθές είδωλό τους σε προχωρημένη σήψη, και έτσι ακκίζονται στο να καταδιώκουν αυτάρεσκα τη σκιά τους…
• Σε μία εποχή όπου ο μέσος Έλληνας πολίτης αφήνεται να πιστεύει ότι συμβαίνουν λάθη «εφαρμογής» μιας κοινωφελούς στις αρχές της πολιτικής ενώ στην πραγματικότητα εκτελείται εσκεμμένα μία στυγνή πολιτική με το επικάλυμμα του λάθους ή του αφελούς…
• Σε μία εποχή που οι Κερκόπορτες είναι μόνιμα ανοιχτές και οι επιβουλείς διεισδύουν ανενόχλητα όχι μόνο μεταπολεμικά αλλά ήδη από τη δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους...
• Σε μία εποχή που ενώ τα σκάνδαλα και η διαφθορά είναι πλέον τόσα σε αριθμό και μέγεθος, που συντηρούν καθημερινές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, εφημερίδες και περιοδικά, η εισαγγελική παρέμβαση βρίσκεται επιλεκτικά σε ραστώνη...
• Σε μία εποχή όπου και ο πλέον αφελής έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ζήλιας αλλά και της αλαζονείας του κατ’ εξοχήν συμπλεγματικού ευρωπαϊκού λαού: των Γερμανών...
• Σε μια εποχή όπου η καταναλωτική αποχαύνωση και ο κτηνώδης εγωκεντρισμός καλλιεργήθηκαν μεθοδικά και ύπουλα έτσι ώστε σταδιακά να καταστεί αδύνατον να περιχαρακωθούν τα διακριτικά όρια του «επονείδιστου» και του «επαχθούς» χρέους...
• Σε μία εποχή, όπου και η παιδεία, μακράν του πατριωτικού και αφυπνιστικού της ρόλου μέσω της επεξεργασίας της πληροφορίας σε γνώση, χρησιμοποιήθηκε έντεχνα για να «κοιμίσει» συνειδήσεις,

Σε μία τέτοια εποχή, ισχύει ίσως επιτακτικότερα από κάθε άλλη εποχή το αξίωμα πως το πρώτο στάδιο για να θεραπεύσει κανείς μία παθογένεια είναι να την εντοπίσει και να την αποδεχθεί. Αυτό το τελευταίο όμως, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, δεν θεωρείται ως πιθανή εξέλιξη, στην «αεροψεκασμένη» κοινωνία που ζούμε…

---

Καναπές, το λαϊκό μέσο «διαντίδρασης» στο GREXIT από το Success Story (5)

Συμπέρασμα: είτε μας αρέσει είτε όχι, καμία ελπίδα τουλάχιστον για τις επόμενες δύο γενιές.

Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία
Τελικά ούτε αυτή η κρίση αξιοποιήθηκε μέχρι σήμερα από το μέσο Έλληνα πολίτη προς όφελός του (άλλοι φρόντισαν γι’ αυτόν, υποκλέπτοντάς την ψήφο του). Ακόμη μία αναμενόμενη από τη σύσταση του Νεοελληνικού κράτους (1830) ευκαιρία ανασυγκρότησης, αλλαγής πορείας, και προσαρμογής σε νέα δεδομένα ώστε να αποκτήσει εθνική αυτοσυνειδησία χωρίς όμως την αναγκαία και ικανή ώθηση. Προς το παρόν τουλάχιστον, η φάση ωρίμανσης για αξιοποίηση μιας τέτοιας ευκαιρίας δεν ολοκληρώθηκε ακόμα. Ό,τι επιβλήθηκε μέχρι σήμερα (ειδικά στα πλαίσια της τελευταίας αυτής κατ’ ευφημισμόν «οικονομικής κρίσης»), αυτό έγινε δια της βίας και δια πράξεων νομοθετικού περιεχομένου... Πόσα ανεύθυνα στόματα ανθρωπαρίων πιπίλησαν όρους καινοφανείς και βαρύγδουπους, ασύμβατους προς το «ηγετικό» τους βεληνεκές, όπως επανίδρυση, επανεκκίνηση, κράτος δικαίου, ... Τελικά όμως η κατάσταση παραμένει αναλλοίωτη: ζούμε ένα ιδιόμορφο είδος εμφυλίου, ανάλογα με τη ματιά που ο καθένας επιλέγει να δει τα πράγματα. Ο λαός δεν είναι ένα ομογενές σύνολο, που σκέφτεται με ενιαίο τρόπο. Επιπλέον, ο μικρο-μεσαίος Νεοέλληνας έχει δυσκολία να κατανοήσει το «άρρητο». Το εκπαιδευτικό σύστημα, κατασκευασμένο σκηνικό, είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο γι’ αυτή τη διαπίστωση. Πάντως, αυτοί που καθορίζουν τις λαϊκές τύχες, δεν πρέπει να διατηρούν κανένα δίαυλο επικοινωνίας με τις ψυχές των μανάδων των Κύπριων αγνοουμένων του ’74 ούτε και όλων εκείνων που συγγενείς τους σφαγιάστηκαν είτε στην επανάσταση των μπολσεβίκων είτε στη Σμύρνη είτε αποτεφρώθηκαν σε γερμανικά κρεματόρια... Γι’ αυτούς τους «ηγέτες» θα πρέπει να είμαστε πάντα οφειλέτες στα αφεντικά τους...

Πολιτικοί: ένα λοβοτομημένο είδος ανθρωπαρίων

Ο τρόπος που οι κυβερνώντες διαχειρίζονται τα πράγματα αναστέλλει την ηθική υποχρέωση του μέσου Έλληνα πολίτη να βελτιωθεί. Με την πρώτη ευκαιρία ο ταλαιπωρημένος αυτός λαός θα επιστρέψει συμπλεγματικά στα προ της κρίσεως. Οι δημοσκοπήσεις (με την όποια φερεγγυότητά τους...) δείχνουν ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων (π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ) αυτό πιστεύει. Και η Κυβέρνηση έχει λυσσάξει βλέποντας ότι ο μέσος Έλληνας πολίτης, αυτός που μέχρι πρόσφατα χειραγωγούσε, έχει πλήρως απολέσει την εμπιστοσύνη του προς τους κυβερνώντες, κάθε απόχρωσης, κάτι που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε σταδιακά όλα αυτά τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση του 1974. Η ιδιότητα του πολιτικού –που από υπηρέτης των εντολέων του αυτοπροήχθη σε ολιγάρχη δυνάστη- δημιουργεί πλέον εμετικούς συνειρμούς. Η δυσωδία που τους συνοδεύει, που δημιουργείται σε κάθε «στημένο» τηλεοπτικό παράθυρο, η ξύλινη γλωσσική τους αισθητική και το υποβαθμισμένο περιεχόμενο του λόγου τους, τους προδίδει όπου και αν εμφανιστούν. Επιπλέον, όλοι γνωρίζουν τη λέσχη-άντρο τους. Περνάει κανείς έξω από ένα κτήριο. Από μέσα ακούγεται φασαρία. Ορδές αγρίων με κοστούμια συγκρούονται σπάζοντας ό,τι βρίσκεται δίπλα τους. Ανάμεσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό ακούγονται και βρισιές του τύπου: «Πουστόγερε, ... μαλάκες, μπουρδέλο, βγες έξω ρε να σε...». Και ο υπουργός θυμήθηκε την αργκό (Δήλωση Δένδια, 18/02/2014): «Είναι απολύτως σεβαστό το δικαίωμα της Διαμαρτυρίας. Εάν κάποιος, αντί να διαμαρτυρηθεί στο Σύνταγμα διαμαρτυρηθεί στην Ομόνοια, αίρεται το δικαίωμά του να διαμαρτυρηθεί; Πρέπει υποχρεωτικά η διαμαρτυρία του να γίνει μόνο στο Σύνταγμα; Αυτό γίνεται, η πρόσκληση στην κ. Μέρκελ, στον κ. Σόιμπλε, γίνεται από τη  νόμιμα εκλεγμένη Κυβέρνηση του τόπου. Ο Έλληνας πολίτης, θα έρθει η ώρα, αν δεν τη γουστάρει αυτή την Κυβέρνηση, να τη μαυρίσει, και θα έχει μία άλλη Κυβέρνηση, η οποία μπορεί κάλλιστα, αν δεν θέλει, να μην καλεί την κ. Μέρκελ, να μην καλεί τον κ. Σόιμπλε, να καλεί κάποιους άλλους...». Για ν αμη ξεχνάμε και τους επίδοξους βουλευτές, οι οποίοι δηλώνουν ευθαρσώς ότι «... δεν πηγαίνω για <να εκφωνώ> λόγους. Πηγαίνω για μπινελίκια...». Εύκολα λοιπόν ο περαστικός καταλαβαίνει ότι περνάει έξω από τη Βουλή. Όμως όλα αυτά εύκολα παραβλέπονται. Ένα «ουδείς αναμάρτητος» και το συγχωροχάρτι παραδίδεται αυθημερόν σε όποιον από δαύτους (τους κυβερνώντες) το επικαλεστεί. Γι’ αυτό και η ανασφάλεια των πολιτών έχει υπερβεί κάθε προηγούμενη μέτρηση. Μοιάζει με εκείνη που είχαν αποκτήσει οι απλοί άνθρωποι της Κατοχής του ’40 (αυτοί που είχαν πραγματικά υποφέρει), όταν μετά την απελευθέρωση είχαν την τάση να αποθηκεύουν τρόφιμα σε μεγάλες ποσότητες μήπως και τα χρειαστούν εάν ξανασυμβεί το κακό...

Τ’ ακούμε και από τη «διανόηση»

Σ’ αυτή τη δύσκολη περίσταση απουσιάζει ηχηρά ο κόσμος του Πνεύματος. Πού είναι η Ακαδημία; Πού βρίσκονται οι πανεπιστημιακοί; Πού οι καλλιτέχνες; Όλοι τους λάμπουν δια της απουσίας τους; Που και που εμφανίζεται κάποιος (συνήθως κατευθυνόμενος από γνωστά ιδρύματα εξανδραπόδισης λαών κατά βούληση) και ανατρέπει μία ακόμη παραδοσιακή αξία, … από αυτές που έχουν απομείνει. εν ονόματι ποιας αλήθειας; Γιατί τόσα χρόνια μας μάθαιναν παραμύθια στα σχολεία; Τι τέλος πάντων ισχύει από εκείνη τη «σχολική ύλη»; Και ποιοι είναι αυτοί οι «ειδικοί» με τη λύση στο τσεπάκι για το καλό του πλανήτη; Μήπως και η δική τους αλήθεια δεν είναι σχετική; Τα προσωπικά τους συμφέροντα δεν εξυπηρετεί; Γιατί παραβλέπουν οι μεγάλες δυνάμεις να τηρήσουν τα συμφωνημένα του Κυότο; Ένα είναι βέβαιο: μεγάλο μέρος αυτής της ομάδας που συστήνεται ως «διανόηση» δεν είναι παρά μία συμμορία από ανθέλληνες!... Μία συμμορία που, άλλοτε με το υπεροπτικό της ύφος άλλοτε με ύφος συμπλεγματικού επιβήτορα, απαξιώνει την πλέμπα, τους «ψωριάρηδες γραικύλους», που προσπαθούν να διαβιώσουν στο σύγχρονο αυτό οικονομικό «λασποχώρι» διεκδικώντας το αιματοβαμμένο δίκαιο των προγόνων τους.

Η νέα ποιότητα της κοινωνικής σύνθεσης

Μετέβαλαν τελικά την κοινωνία μας σε ένα σύνολο ασύνδετων μονάδων (ατόμων πλέον, όχι προσώπων), το κάθε ένα από τα οποία ακκίζεται στην αυτάρκειά του, αυτοϊκανοποιούμενο στην άποψή του για κάθε τι το επιστητό. Για κάθε συμβάν έχει να πει κάτι και μάλιστα να ισχυριστεί ότι το είχε ήδη προβλέψει. Η συνεργασία δεν είναι ποιοτικό χαρακτηριστικό που διαπερνά τις δραστηριότητές του. Έτσι, οι χωρίς συνοχή κοινωνικές ομάδες, αδρανούν, διευκολύνοντας την ολοκλήρωση του «ιεραποστολικού» έργου των αλλοδαπών δυναστών και των κυβερνώντων συνεργατών τους. Η κάθε μία ομάδα βλέπει «τηλεόραση» (κατά κανόνα αθλητικά) ξεχωριστά, απομονωμένη μέσα στο δικό της στεγανό, πιστεύοντας ότι στις ειδήσεις θα παρουσιάζονται πάντα τα βάσανα των άλλων. Πώς μπορούν να συνυπάρξουν άτομα από διαφορετικές «ομάδες» όταν π.χ. σε δύο πρώην συμμαθητές πενηντάρηδες, ο ένας είναι συνταξιούχος και ο άλλος μακροχρόνιος άνεργος. «Μαζί» δεν μπορούν να παρακολουθήσουν κυριολεκτικά ούτε αυτούς τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως, ένα μάτσο άθεοι, ανέντιμοι, τεχνοκράτες, και άπληστοι «παγκόσμιοι πολίτες» αυτού του πλανητικού χωριού κατάφεραν να αναστατώσουν ολόκληρη την οικουμένη και να καταστήσουν τους κατοίκους της «χρήσιμους ή πρόθυμους ηλίθιους». Και το αμείλικτο έργο τους συνεχίζεται: ο Βαθμός Συγκέντρωσης του Πλούτου το 2011 ήταν το 1% του πληθυσμού παγκοσμίως να κατέχει το 43% του πλούτου του πλανήτη (και ειδικότερα, το 0,1 του πληθυσμού να κατέχει το 24% του παγκόσμιου πλούτου).

Ομάδα Κρούσης για τους διαφωνούντες

Όσοι αντιστέκονται στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, μία νέα ηθική βάσει της οποίας επιδιώκεται η ανατροπή των παραδοσιακών σχέσεων, θεωρούνται από τους θιγόμενους είτε αγαθοί είτε αφελείς είτε εγωιστές είτε συνωμοσιολόγοι, καμία «δημοκρατική» ανοχή. Κάθε φορά οι επιβουλείς της πατρίδος μας απομονώνουν μία μικρή ομάδα «δυσαρεστημένων» και είναι σχετικά εύκολο να την εξοντώσουν με τη μέθοδο του «βρασίματος του βατράχου», αυξάνοντας δηλαδή σταδιακά τη θερμότητα του νερού, και αδιαφορώντας για τις κοινωνικές συνέπειες. Με τη μέθοδο της «σαλαμοποίηση» της κοινής γνώμης έχουν επιτύχει να προσαρμόσουν έναν ολόκληρο λαό στα νέα δεδομένα που επιβάλλουν, όσο και αν αυτό στην αρχή δυσαρεστεί τα θύματα. Μόνο κόστος εις βάρος τους, η προσωρινά παρεχόμενη δήθεν ελευθερία του λόγου... Επιτρέπεται η εκτόνωση όμως μέσα στα πλαίσια του συνδρόμου της Στοκχόλμης: αργά ή γρήγορα τα θύματα επιστρέφουν (πειθήνια) με την ουρά στα σκέλια στο «θύτη» τους. Η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να τα προστατέψει. Όταν δεν αποφασίζει απ’ ευθείας, κατόπιν εντολών άνωθεν παρακάμπτεται μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Η διάκριση των εξουσιών αποτελεί ευσεβή πόθο… Εάν βέβαια τα πράγματα ξεφύγουν εις βάρος της πολιτικής ολιγαρχίας, τότε υπάρχει και ο μισθοφορικός αστυνομο-στρατός... Εκείνα τα όργανα επιβολής της τάξης δια της βίας ή κατά το δοκούν της Κυβέρνησης (task force), που, εάν δεν ήταν αλλοδαποί μισθοφόροι, το Φεβρουάριο 2012, θα αναγνώριζαν στο πρόσωπο του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Γλέζου μία πολιτιστική κληρονομιά παγκοσμίου βεληνεκούς και, τουλάχιστον, δεν θα τους ψέκαζαν!

Ραντεβού στα… γουναράδικα

Η θυσία για το κοινωνικό συμφέρον είναι όρος ανόητος. Το βόλεμα έχει διαπηδήσει σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Η εντροπία έφτασε πιθανόν σε μέγιστη, για τα μέχρι σήμερα δεδομένα, τιμή...  Γιατί να επαναστατήσει ο «υποθηκευμένος» πολίτης με το παραδοσιακό τρόπο όταν εκ των πραγμάτων ο αντίπαλος κατέχει θέση ισχύος. Γιατί να επαναστατήσει κανείς όταν μπορεί, προς το παρόν, να τους παρακάμψει; Ο πολίτης περιμένει να εξιλεωθεί την ώρα των εκλογών. Αρκεί οι ενδιαφερόμενοι να πολιτευτούν εποικοδομητικά να κατανοήσουν ότι η νοθεία γίνεται και με bluetooth πλέον. Η συμβουλή ενός Σνόουντεν ίσως τους διαφώτιζε ώστε να μην επαναληφθούν τεχνικές γελοιότητες όμοιες με εκείνες κατά τη διαχείριση του stick με τα στοιχεία της περιβόητης λίστας…

Χρειάζονται νέες ανατρεπτικές μέθοδοι αντιμετώπισης «αρχών και εξουσιών πέραν των γνωστών και καθιερωμένων» ώστε να διαφυλαχτεί η Δημοκρατία η οποία «βιώνει προκλήσεις και δοκιμάζεται από νέες μορφές διακυβέρνησης». Ειδάλλως θα παραστούμε (εάν αυτό δεν συμβαίνει ήδη)  στον επικήδειο της Δημοκρατίας και στο πέρασμα στο χωροχρόνο ενός νεοπλασματικού  πολιτικού μορφώματος: της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

(Σκέψεις από κάποιον που δεν ζητάει απάντηση. Απλά κραυγάζει στον κυβερνοχώρο γιατί δεν βρίσκει μία χαράδρα που να κάνει αντίλαλο...)

 

Η κοινωνική αλληλεγγύη θα άλλαζε τον κόσμο..., τότε ίσως δεν θα υπήρχαν οι θρασείς «ανθρωποκτόνοι» θύτες να κατασπαράζουν τα θύματά τους. Αυτό βέβαια θα επηρέαζε την ισορροπία της οικολογικής αλυσίδας. Πάντως θα ήταν ενδιαφέρον να δοκιμαστεί ένα επίπεδο ισορροπίας στη νέα αυτή κατάσταση, όπου ο αλληλοσπαραγμός δεν θα ήταν απαραίτητη προϋπόθεση... Κάτι που εξάλλου διακηρύσσει ο Χριστιανισμός αιώνες τώρα…

---

Καναπές, το λαϊκό μέσο «διαντίδρασης» στο GREXIT από το Success Story (4)

Προς αναζήτηση ευρωπέου Ηγέτη

Πώς αστεία-αστεία οδηγηθήκαμε στο χάος...
Ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν έχει πλήρως συνειδητοποιήσει και αποδεχτεί ότι τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι έπαιξαν ένα βρώμικο ρόλο υποστηρίζοντας τους καταλληλότερους πρωθυπουργούς, στην πραγματικότητα συρόμενοι πίσω τους: στήριξαν την προσχεδιασμένη επιχείρηση εξαθλίωσης του ελληνικού λαού προωθώντας μια ιδιόρρυθμη μορφή επικοινωνίας: «έσπαγαν πλάκα» με τα σαρδάμ πολιτικών («μακέτο», «κοιλαδογέφυρες», ...) είτε με τις αφελείς υποσχέσεις τους («λεφτά υπάρχουν») και την κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας («στίβος χαρτιά»). Και ο αφελής και ευκολόπιστος λαός (κυρίως το μικρο-μεσαίο κοινωνικό στρώμα) τους πίστεψε και πήγε γελώντας στο ικρίωμα του δήμιου του...

Ποιος γνωρίζει τη σωστή συνταγή ανάκαμψης...
Πολλοί μνημονιακοί δημοσιογράφοι και ομοϊδεάτες τους καλεσμένοι σε τηλεοπτικά παράθυρα ή ραδιοφωνικά στούντιο, αναλίσκονται καθημερινά κοκορευόμενοι ότι οι ίδιοι θα έπαιρναν τις ενδεδειγμένες αποφάσεις για ανάπτυξη, και απορούν πώς αυτό διαφεύγει των πολιτικών. Ισχυρίζονται, προσκομίζοντας «αδιαμφισβήτητα» τεκμήρια, ότι η κυβέρνηση δεν σωρεύει απλώς λάθη και αστοχίες, αλλά ακολουθεί οικονομική πολιτική ακριβώς αντίθετη από τα όσα επιτάσσει η αλφαβήτα της Οικονομίας. Είναι όμως δυνατόν να τους διαφεύγει το ενδεχόμενο ότι οι πολιτικοί είναι, μεταξύ των άλλων, και πονηροί; Εάν ισχύει αυτή η υπόθεση, αυτό  σημαίνει, έστω και ακούσια, συμμετοχή σε στημένο παιχνίδι. Για τους πολιτικούς το τίμημα αυτής της απαξίωσης (μέσω του διλήμματος «είτε είναι ανεπαρκείς είτε απατεώνες») είναι η αποδοκιμασία. Δεν φαίνεται να έχουν αντιληφθεί (τόσο οι θύτες όσο και οι επίδοξοι ιεραπόστολοι της καταπιεσμένης Ελλάδας...) ότι ενδεχομένως το πρόβλημα να οφείλεται στην εσκεμμένη διόγκωση της κλίμακας των ανθρωπίνων κοινοτήτων… στην εξόντωση της ενορίας… Και, κατά συνέπεια, ότι η διάσωση της χώρας απαιτεί συνένωση πολλών μικρών δυνάμεων…

Ελευθερία λόγου τύπου καρότο
Το πολιτικό μας σύστημα χαρακτηρίζεται από μία επικίνδυνη ιλαρότητα. Η φαινομενική «βλακεία» των πολιτικών κρύβει τεράστια συμφέροντα. Η δήθεν φαινομενική ελευθερία λόγου –π.χ. συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι να κατηγορούν ασύστολα και απροκάλυπτα- επιτρέπει στους αυτουργούς να συνεχίζουν το έργο τους με το κόλπο του «καρότου»: ένα μικρό καρότο στον περιορισμένο από τις παρωπίδες οπτικό ορίζοντα του υποζυγίου και τα πάντα ξεχνιούνται. Μ’ αυτό τον τρόπο οι πολιτικοί κρύβουν έντεχνα πίσω από την ανοχή τους την αδυσώπητη σκοπιμότητά τους, δηλαδή διάφορα είδη νεοταξικών πονηρευμάτων διαρπαγής χρήματος, όπως τη διεφθαρμένη χρηματοδότηση απίθανων ΜΚΟ. Πολλοί μάλιστα, και αυτή ακόμη τη σχιζοφρενική τους προσωπικότητα και αλαζονεία (οι υποψήφιοι βουλευτές θα έπρεπε επιτέλους να υποβάλλονται σε ψυχιατρική αξιολόγηση προτού υποβάλλουν την υποψηφιότητά τους). Και το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: για να εφαρμόζουν ακριβώς την αντίθετη λύση πρέπει πρώτα να έχουν προσδιορίσει πολύ καλά τη σωστή λύση... (βλέπε συνέντευξη Γιώργου Παπανδρέου στο δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου στις 3 Ιουνίου 2009).

Οι υποψήφιοι ηγέτες να κάνουν ένα βήμα μπροστά!
Συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αφενός μεν επικρατεί η αυταπάτη σε μεγάλο ποσοστό πολιτών της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, ότι οι κυβερνώντες είναι «ανόητοι» και ανεπαρκείς και ότι και ο πιο ταπεινός πολίτης θα έπραττε καλύτερα. Ακόμα δεν έχει αποδεχθεί η πλειοψηφούσα κοινωνία ότι η κατάσταση της «κρίσης», στην οποία έχει εμπλακεί η χώρα μας, δεν είναι προϊόν λανθασμένης πολιτικής τακτικής αλλά προδιαγεγραμμένης πολιτικής βούλησης. Επομένως η ενδεδειγμένη λύση για έξοδο από την «κρίση» προαπαιτεί ανατροπή αυτής της βούλησης... Αφετέρου οι εν δυνάμει ηγέτες περιμένουν τον λαό να ξεκινήσει την επανάσταση και εκείνοι να ακολουθήσουν. Προς το παρόν κάνουν εκπομπές και δημοσιεύουν ανατρεπτικά άρθρα... Αυτή η απομυθοποίηση των πάντων μέσω των ΜΜΕ εξάντλησε και την τελευταία σταγόνα εμπιστοσύνης προς οποιονδήποτε προβάλλεται ως Ηγέτης. Τώρα όμως φράσεις όπως «Δεν γνώριζα» προσάπτει άμεση κατηγορία ευθύνης στο πρόσωπο που την εκφέρει. Και η σαχλή πλέον προτροπή περί λαϊκής εξέγερσης τι να σημαίνει άραγε; Να βγει ο κόσμος ανοργάνωτος και να εκτεθεί σε ψεκασμό; Αλίμονο εάν ο νουνεχής μέσος Έλληνας πολίτης, άκρως επιφυλακτικός πλέον με όσα έχει υποστεί, περίμενε τα ύποπτου ρόλου ΜΜΕ να τον προτρέψουν να αποφασίσει τον τρόπο αντίδρασής του. Ποιος, να κάνει τι, στο όνομα ποιου; Ποιος έχει το σθένος να αντιμετωπίσει αυτή τη νεοταξική βαρβαρότητα, απότοκο πολιτικής σκοπιμότητας… Πώς να αντιμετωπιστεί μια κοινωνική αδράνεια που κατά κύριο λόγο καλλιεργήθηκε μελετημένα και δόλια από πολιτικούς που τόσο εύκολα μεταπήδησαν από τις υποσχέσεις των «Ζαππείων» στο ανεύθυνο «ουδείς αναμάρτητος»... Έτσι οι πολιτικοί καλλιεργούν την εμμονή πως εξυπηρετούν το συμφέρον της κοινωνίας που τους εξέλεξε!

Διανόηση: δεν λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή...
Εν τω μεταξύ, η σύγχρονη διανόηση του σήμερα, παρ’ όλη την πληθώρα των παρεχόμενων μέσων επικοινωνίας και πληροφόρησης, τελικά απουσιάζει από τα πράγματα. Οι ντελάληδες, τα φερέφωνα αυτών των δήθεν και πολλά υποσχόμενων ηγετίσκων, λανσάρονται με ένα μπλαζέ ύφος ως η «σύγχρονη διανόηση». Μία διανόηση όμως πρωτοφανώς μεταλλαγμένη, που «απουσιάζει» με τη θορυβώδη αλαλία της, με τρόπο που εξυπηρετεί (όλως παραδόξως) μόνο τους στόχους των «αόρατων» εισβολέων. Μία διανόηση που ο προοδευτισμός της εξαντλείται στη σύγκρουση με την παράδοση και με κοινωνικές αξίες διατηρημένες επί αιώνες. Ίσως δεν υπήρξε στο παρελθόν άλλη εποχή κρίσης όπου η απουσία ανθρώπων του πνεύματος να έγινε εντονότερα αισθητή από τη σημερινή. Και δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει ότι η διανόηση των ημερών μας, αποτελεί ιστορική συνέχεια της «γενιάς του Πολυτεχνείου». Μιας γενιάς με ιδεολογικό φορτίο έτσι όπως οι ίδιοι το επέβαλαν σε ένα διψασμένο για ελευθερία λαό αυτά τα τελευταία 35 χρόνια μετά την αντιπολίτευση. Ένα ιδεολογικό φορτίο που δεν εξυπηρέτησε παρά το βόλεμα δήθεν φορέων του και την αποχαύνωση των οπαδών του... Μία αυτοεκπληρούμενη δηλαδή πολιτική προφητεία!

Ιεραπόστολος και σεφ ο καταλληλότερος
Διανύουμε μία εποχή πολιτικής ώσμωσης, μίας ομογενοποίησης όλων των πολιτικών ιδεών. Οι «Ρομπέν των Λαών» δεν καταδέχονται καν να κοιτάξουν το βίο και την πολιτεία τους. Το πόσο εύκολα, δηλαδή, ξεπουλούν την πολιτική τους φανέλα και μεταπηδούν από ένα κόμμα με συγκεκριμένη ιδεολογία σε κάποιο άλλο που λίγο πριν λοιδορούσαν προκειμένου να περισώσουν τα κεκτημένα οφέλη τους. Ποτέ κανείς τους δεν παραδέχτηκε τα σφάλματά του, ούτε βέβαια έδειξε να ενδιαφέρεται για όλους αυτούς που παρέσυρε με τις επαναστατικές τότε, «μπαγιάτικες» πλέον αντιλήψεις του (δηλαδή αυτούς που τους ψήφισαν). Όμως ένας Λεωνίδας, ένας Μακρυγιάννης, ένας Κολοκοτρώνης, ένας Καποδίστριας, ένας Νικηταράς, ένας ηγέτης δηλαδή με στόφα πατριώτη (ακριβώς όπως αυτή που χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα, παρά τις πεποιθήσεις κάποιου Γιώργου Φίνλεϊ), δεν θα προσπαθούσε να πείσει μέσω εκπομπών ούτε βέβαια θα παρενέβαλε ευχάριστη και ελαφριά «εισαγόμενη» μουσική στο λόγο του εν μέσω πένθους. Πόσο μάλλον δεν θα άφηνε την Ελλάδα σε αναμονή εν μέσω εξελισσόμενης κρίσης για να πάει διακοπές... Με ποιον επομένως να συνασπιστεί ο απλός και ανυποψίαστος πολίτης; Φαίνεται δεν έχει περάσει από το μυαλό αυτών που προτρέπουν ότι κανένας από τους ήδη υπάρχοντες δεν πληροί προδιαγραφές Ηγέτη. Αυτό ακριβώς αποτελεί και την απέλπιδα και τρομακτική προοπτική των ημερών μας: η ανυπαρξία εναλλακτικής λύσης. Κανείς δεν μπορεί να του εγγυηθεί με πειθώ την κοινωνική ενότητα μέσα από την υπέρβαση των διαφορών και το σεβασμό της ετερότητας.

Η ψυχολογία του ψηφοφόρου: βολικά αποχαυνωμένη
Αλίμονο εάν κανείς δεν βρει τη γνήσια, ηγετική προσωπικότητα που του ταιριάζει (μία προσωπικότητα αγνή και άδολη, νέα στην πολιτική, χωρίς να προέρχεται κατ’ ανάγκη από εύπορη οικογένεια / να είναι γ-όνος εύπορης οικογένειας) και ενταχθεί σε κάποιον με παραπλήσια ιδεολογία, που μέχρι προ τινος υπηρετούσε τα κόμματα του κατεστημένου. Η αντιμνημονιακή θέση κατάντησε στυλ και αποτελεί μάσκα εξαπάτησης της κοινωνίας. Ένα ακόμη κόλπο δηλαδή, όπως ακριβώς και ο αργόσυρτος θάνατος που επιβλήθηκε στο λαό, ακριβώς έτσι ώστε η ψυχολογία του κόσμου να κρατιέται προμελετημένα κάτω από το κατώφλι της αγανάκτησης και της έκρηξης… Μετατρέπουν την αγανάκτηση σε απελπισία και κατάθλιψη, που οδηγεί στο μοιραίο χωρίς αντιδράσεις (ελεγχόμενα βολική αποχαύνωση – Comfortably numb, Pink Floyd).
Όμως ένας βιασμένος λαός δεν διαθέτει διπλωματικό τρόπο στις αντιδράσεις του, απαξιώνει τον κώδικα και τα πρωτόκολλα καλής συμπεριφοράς. Η ευγένεια παραμερίζεται στη συνείδησή του και αναζητάει, κατά κανόνα, εκδίκηση. Είναι επομένως κρίσιμο το σημείο όπου ο μέσος Έλληνας πολίτης περνάει από την οργή στη φαινομενική απάθεια (βλέπε «καναπέ»). Τότε οι αναφορές του σε οιασδήποτε μορφής καλοσύνη και ανοχή παύουν να υφίστανται και οι λαϊκές αντιδράσεις γίνονται απρόβλεπτες. Μία συνολική κοινωνική απεργία μέχρις εσχάτων (τύπου Γκάντι) ίσως να έδινε κάποια λύση... Μέχρι τότε, οι κυβερνώντες θα συνεχίσουν να θεωρούν τις μεμονωμένες αντιδράσεις «κύκνεια άσματα» συντεχνιών...

Κοινωνική συμπόρευση: όνειρο θερινής νυκτός!
Και ενώ η μαζική γενοκτονία καλά κρατεί, το «παγκόσμιο συνδικάτο της διαφθοράς» (κατά τον Βλαντιμίρ Πούτιν) επιβάλλει αργά και σταθερά τον επιδιωκόμενο στόχο του: τον εθνικό αποχρωματισμό. Ο ελληνικός λαός φαίνεται να δυσκολεύεται να ενωθεί σε ένα σώμα, για ένα κοινό σκοπό, παραμερίζοντας τις διαφορές του. Καμία από τις αναρίθμητες αντι-μνημονιακές ομάδες που έχουν ήδη αρχίσει να σχηματίζονται, πρώην φιλελεύθεροι βολεμένοι με τη μάσκα του επαναστάτη και του προστάτη του λαού, δεν καταδέχεται να συνεργαστεί με μία άλλη παραπλήσια... Αυτό τουλάχιστον διδάσκει η ιστορία («Μην ειπούν στο στοχασμό τους, τα ξένα έθνη αληθινά: / Εάν μισούνται ανάμεσό τους, / Δεν τους πρέπει ελευθεριά», Διονύσιος Σολωμός, Ύμνος εις την Ελευθερίαν, 147). Πάντα θα υπάρχει το δίπολο «πολλές μικρές ομάδες» (με διαφορετική ιδεολογία, που δεν ανέχονται καμία προσαρμογή στη μικρο-ιδεολογία τους στο όνομα της συμπόρευσης με άλλες συναφούς ιδεολογίας ομάδες) και «η ολιγαρχία» (που δεν ενδι-αφέρεται διόλου για το εθνικό παρά μόνο στυγνά για το δικό της συμφέρον).

Το νόστιμο φαγητό μαγειρεύεται σε χαμηλή θερμοκρασία
Προς το παρόν η κοινωνία δείχνει να χρειάζεται επιπλέον χρόνο για χάσιμο, πέραν από αυτόν που δαπανάται για ανούσιες γραφειοκρατικές διαδικασίες, όπως τη συγκέντρωση και τακτοποίηση των λιανικών αποδείξεων για την εφορεία, δήλωση ξανά και ξανά του περιουσιολογίου, του κτηματολογίου, των ακάλυπτων, των ημι-υπαίθριων, των πάσης φύσεως φορολογικών εντύπων, κλπ. κλπ. Η δυνατότητα ενημέρωσης απαιτεί χρόνο, οξυμένη κρίση, και γνώση. Τίποτα ορατό δεν μοιάζει να είναι αυτό που φαίνεται!... Χρειάζεται αποκωδικοποίηση. Τα πάντα συνοψίζονται κρυμμένα πίσω από ανθρωποειδή με ανέκφραστα προσωπεία και γκρίζα κοστούμια. Νέες μέθοδοι και τακτικές είναι απαραίτητες και πρέπει να επινοηθούν. Τα τόξα και τα βέλη, ακόμη και τα πυρηνικά όπλα, είναι ήδη πεπαλαιωμένα μέσα αντίστασης στη νεοταξικού τύπου κυριαρχία...

(Σκέψεις από κάποιον που δεν ζητάει απάντηση. Απλά κραυγάζει στον κυβερνοχώρο γιατί δεν βρίσκει μία χαράδρα που να κάνει αντίλαλο...)

---