... Θα μπορούσατε να ανακεφαλαιώσετε τα κυριότερα σημεία της ομιλίας του;
Η Ελβετία είναι μια μικρή χώρα της Ευρώπης που συνορεύει με την Ελβετία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Ελβετία και την Αυστρία. Έχει πολλές λίμνες και πολλά βουνά, αλλά η θάλασσα δεν βρέχει την Ελβετία, και ιδιαίτερα τη Βέρνη.
Η Ελβετία πουλάει τα όπλα σε όλο τον κόσμο για να τους ξεκάνει αλλά αυτή δεν κάνει ούτε ένα τοσοδούλη πόλεμο.
Με κείνα τα λεφτά χτίζει τις τράπεζες. Αλλά όχι τις καλές τράπεζες, τις τράπεζες των κακών, ειδικά αυτοί με τα ναρκωτικά. Οι εγκληματίες της Σικελίας και της Κίνας βάζουνε εκεί τα λεφτά, τα δισεκατομμύρια. Η αστυνομία πηγαίνει, λέει ποιανού είναι αυτά τα λεφτά, δεν ξέρω, δεν σου λέω, παράτα μας, η τράπεζα είναι κλειστή.
Αλλά δεν ήτανε κλειστή! Ανοιχτή, ήτανε!!
Η Ελβετία, αν στη Νάπολη έχεις καρκίνο, στη Νάπολη πεθαίνεις, αλλά αν πας στην Ελβετία πεθαίνεις πιο αργά, ή ζεις. Γιατί η κλινική είναι πολύ ωραία, το χαλί, τα λουλούδια, οι σκάλες καθαρές, ούτε ένας ποντικός. Όμως πληρώνεις πολλά, αν δεν κάνεις λαθρεμπόριο δεν μπορείς να πας.
Φτάνει τόσο μεγάλη, η έκθεση;
Σημείωση:
Ο δάσκαλος Μαρτσέλο ντ’ Όρτα, διορισμένος σε ένα σχολείο των φτωχικών ναπολιτάνικων συνοικιών, συγκέντρωσε ένα σύνολο εκθέσεων μαθητών του Δημοτικού και τις δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» (lo speriamo che me la cavo, © 1990, Arnoldo Mondadori Editore S.p.A., Milano, για την ελληνική γλώσσα εκδόσεις «γνώση», Αθήνα 1993). Ζωηρότατα χρωματισμένες, με πολλά λάθη, εκρηκτικές αλλά και με ένα ακούσιο χιούμορ, μπορεί αρχικά να φανούν σαν μια ανθολογία «μαργαριταριών». Όμως, με μία δεύτερη ανάγνωση, διακρίνεται η παιδική σοφία και καρτερικότητα, το ανέμελο και γεμάτο έντονες συγκινήσεις κέφι στην αθωότητά της χαμηλής κοινωνικής τάξης. Πρόκειται τελικά για ένα ανελέητο χρονικό που ανοίγει μια ανήσυχη χαραμάδα στις συνθήκες ζωής του Νότου της Ιταλίας.
Η Νάπολη είναι μια πόλη που παρακινεί, πολύ εύκολα, στο να μετατρέψει κανείς κάθε φτωχό παιδί σε αλητάκι, και έτσι να παίξει ένα παιχνίδι που μπορεί να έλξει. Την παγίδα αυτή απέφυγε έντεχνα ο δάσκαλος Μαρτσέλο ντ’ Όρτα απορρίπτοντας τα στοιχεία που θα διευκόλυναν παρόμοιες ερμηνείες και τα αποσπάσματα που του φαίνονταν «ύποπτα»…Η Ελβετία πουλάει τα όπλα σε όλο τον κόσμο για να τους ξεκάνει αλλά αυτή δεν κάνει ούτε ένα τοσοδούλη πόλεμο.
Με κείνα τα λεφτά χτίζει τις τράπεζες. Αλλά όχι τις καλές τράπεζες, τις τράπεζες των κακών, ειδικά αυτοί με τα ναρκωτικά. Οι εγκληματίες της Σικελίας και της Κίνας βάζουνε εκεί τα λεφτά, τα δισεκατομμύρια. Η αστυνομία πηγαίνει, λέει ποιανού είναι αυτά τα λεφτά, δεν ξέρω, δεν σου λέω, παράτα μας, η τράπεζα είναι κλειστή.
Αλλά δεν ήτανε κλειστή! Ανοιχτή, ήτανε!!
Η Ελβετία, αν στη Νάπολη έχεις καρκίνο, στη Νάπολη πεθαίνεις, αλλά αν πας στην Ελβετία πεθαίνεις πιο αργά, ή ζεις. Γιατί η κλινική είναι πολύ ωραία, το χαλί, τα λουλούδια, οι σκάλες καθαρές, ούτε ένας ποντικός. Όμως πληρώνεις πολλά, αν δεν κάνεις λαθρεμπόριο δεν μπορείς να πας.
Φτάνει τόσο μεγάλη, η έκθεση;
Σημείωση:
Ο δάσκαλος Μαρτσέλο ντ’ Όρτα, διορισμένος σε ένα σχολείο των φτωχικών ναπολιτάνικων συνοικιών, συγκέντρωσε ένα σύνολο εκθέσεων μαθητών του Δημοτικού και τις δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» (lo speriamo che me la cavo, © 1990, Arnoldo Mondadori Editore S.p.A., Milano, για την ελληνική γλώσσα εκδόσεις «γνώση», Αθήνα 1993). Ζωηρότατα χρωματισμένες, με πολλά λάθη, εκρηκτικές αλλά και με ένα ακούσιο χιούμορ, μπορεί αρχικά να φανούν σαν μια ανθολογία «μαργαριταριών». Όμως, με μία δεύτερη ανάγνωση, διακρίνεται η παιδική σοφία και καρτερικότητα, το ανέμελο και γεμάτο έντονες συγκινήσεις κέφι στην αθωότητά της χαμηλής κοινωνικής τάξης. Πρόκειται τελικά για ένα ανελέητο χρονικό που ανοίγει μια ανήσυχη χαραμάδα στις συνθήκες ζωής του Νότου της Ιταλίας.
