«Όταν βρισκόμουνα στην Αθήνα, τις μεταμεσονύκτιες ώρες, με ενοχλούσε αφάνταστα ο θόρυβος μιας μοτοσικλέτας ολοκληρωτικά πειραγμένης. Ο νεαρός αναβάτης φαινόταν να χαίρεται σαδιστικά να σταματάει στη γωνία κάθε τετραγώνου και στη συνέχεια να επιταχύνει μέχρι το επόμενο με έναν τέτοιον τρόπο ώστε να ωθεί το μοτέρ της μοτοσικλέτας του στα όριά του, παράγοντας βέβαια έναν διαβολικό θόρυβο από την τρύπια εξάτμισή της. Και έτσι όργωνε κάθε βράδυ όλη την περιοχή, τουλάχιστον μέχρι εκεί που ακούγανε τα αυτιά μου. Σαν να ήθελε να πει κάτι σε όλους εμάς που είχαμε την πολυτέλεια να κοιμόμαστε εκείνη την ώρα...
Και τι δεν σκέφτηκα που θα μπορούσα να κάνω για να τον σταματήσω. Όπως τότε που, έφηβοι ακόμη, όταν πηγαίναμε στο γηπεδάκι του μπάσκετ και έπαιζαν άλλοι μικρότεροι, έφευγαν άμα τη εμφανίσει μας! Για όλα όμως με απέτρεπε το Εθνικό Συμβούλιο Ηθικής (μου). Τελικά κατάφερα να συμφιλιωθώ μ’ αυτή την κατάσταση και να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά του νεαρού, όταν συνδύασα το «κακό οδήγημα» των νεαρών δικυκλιστών με κάτι που παρατήρησα τις προάλλες, επίσης όσο βρισκόμουνα στην Αθήνα: Πρόκειται για δύο επικίνδυνα σημεία οδοστρώματος, που, κατά τη γνώμη μου, καθιστούν το οδήγημα των οχούμενων από απλή διαδικασία σε εξαιρετικά επικίνδυνο άθλημα, ιδιαίτερα για τους δικυκλιστές.
Στο πρώτο σημείο, που βρίσκεται στη λεωφόρο μεταξύ του Σ.Ε.Φ. και του σταδίου Καραϊσκάκη, ακριβώς μετά τους ανισόπεδους κόμβους, με κατεύθυνση προς τον Πειραιά, οι τρεις λωρίδες γίνονται με αυθαίρετο τρόπο δύο, με απουσία έστω και στοιχειώδους προειδοποιητικής σήμανσης. Διαπιστώνεται δηλαδή μία εξαρχής κακοτεχνία (γιατί ποτέ δεν κατασκευάστηκε σωστά) και απαξίωση στη σοβαρότητα της διαγράμμισης των λωρίδων μιας λεωφόρου (βλέπε φωτογραφίες παρακάτω).
Το δεύτερο σημείο βρίσκεται στη δεξιά πλευρά της λεωφόρου, ακριβώς μετά τους ανισόπεδους κόμβους, στην κατεύθυνση προς Παλαιό Φάληρο (πρέπει να φαίνεται από τα παράθυρα του ΣΚΑΪ). Στο σημείο αυτό υπάρχει μία ακόμη κατασκευαστική αστοχία, που δημιουργεί ένα κοίλωμα, το οποίο γεμίζει «ύπουλα» νερό ακόμα και με λίγες στάλες βροχής και γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνο για κάποιον που δεν γνωρίζει τα κατατόπια ώστε να το αποφύγει έγκαιρα: τα συγκεντρωμένα νερά γίνονται αιτία για επικίνδυνους οδηγικούς ελιγμούς της τελευταίας στιγμής με, ενδεχομένως, δυστυχή αποτελέσματα.
Το παράδοξο είναι ότι κανείς, και κυρίως αρμόδιος, μέχρι σήμερα δεν φαίνεται να έχει επιληφθεί του θέματος αποτελεσματικά και άμεσα, αν και σίγουρα έχει υποπέσει στην αντίληψη πολλών γιατί κανείς δεν οδηγεί κοιτώντας τα σύννεφα…
Και όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν σε ένα κατά τα άλλα ‘Ολυμπιακό έργο’, που και μόνο η συνωνυμία του με την πρώην ομώνυμη αεροπορική εταιρεία παραπέμπει σε εξίσου ανεπαρκή διαχείριση…
Αποτελεί ειρωνεία το πόσο εύκολα η «μεγάλη» γενιά (ναι, αυτή που έφερε τον τόπο σ’ αυτό το σημείο κλπ. κλπ.) σπεύδει συχνά να κακολογήσει τους νεαρούς για τον τρόπο που μιλάνε, ντύνονται, συμπεριφέρονται, επειδή υπάρχουν (π.χ. για το αν δίνουν τη θέση τους σε έναν ηλικιωμένο – με ή χωρίς αναπηρική σύνταξη μαϊμού – κ.ο.κ.) για το επιδεικτικό οδήγημά τους («σούζες», κλπ.).
Δεν αντιλαμβάνεται όμως η γενιά αυτή, η δική μου γενιά, ότι είναι η ικανότητα αυτών των νεαρών που μας κάνει να αποφεύγουμε καθημερινά πολλαπλάσια δυστυχήματα που οφείλονται πρωτίστως στους ανεύθυνους εργολάβους και στους ανεπαρκείς πολιτικούς που παραλαμβάνουν έργα χωρίς έναν υποτυπώδη έλεγχο αξιοπιστίας (τα οποία έργα βεβαίως και προπληρώνουμε μέσω των διοδίων).
Οι νεαροί δικυκλιστές, με τον ακροβατικό τρόπο οδήγησής τους αντισταθμίζουν την επικινδυνότητα του οδοστρώματος, εξισορροπούν τις κακοτεχνίες. Κι επιπλέον, τρυπάνε την εξάτμιση (κάτι ανάλογο με τα graffiti σε έναν καθώς πρέπει τοίχο) για να εκφράσουν μ’ αυτόν τον τρόπο (έστω και ασυναίσθητα) την αγανάκτησή τους γι’ αυτά που παραλαμβάνουν από την παλαιότερη γενιά, και για τα οποία είναι οι ίδιοι και οι απόγονοί τους υποθηκευμένοι.
Απευθύνομαι σε σένα παλιέ μου φίλε και συνοδοιπόρε, πρεσβευτή αξιών της εποχής της δικής μας αθωότητας, που σήμερα έχουν όλες αντικατασταθεί από άλλες, μεταλλαγμένες. Σήμερα, που ο πλέον κατάλληλος τρόπος έκφρασης ή διαμαρτυρίας είναι ο αυτιστικός… Στείλε λοιπόν το ζήτημα με τις οδικές κακοτεχνίες σε ένα μέσον μαζικής ενημέρωσης ώστε τελικά να επιληφθεί το αρμόδιο υπουργείο και να υποδείξει στην κατασκευάστρια εταιρεία να διορθώσει τις κακοτεχνίες. Κακή αυτή η επιλογή αλλά δεν σκέφτομαι καμία άλλη. Τι να περιμένει όμως κανείς από ‘εξουσιόβρωτους’ πολιτικούς, που διακηρύσσουν ότι ‘μαζί τα φάγαμε’!»
Σημείωση του γράφοντος: Ο μοναχικός αυτός μοτοσικλετιστής εξακολουθεί να εκφράζει με τον θορυβώδη αυτό τρόπο το μίσος του και, ίσως ασυναίσθητα, τα παράπονά του. Είναι άσκοπο φαίνεται να απευθυνθεί προς ώτα μη ακουόντων…
